انالله و اناالیه راجعون

دشمنان زخم خورده اسلام ناب محمدی همواره و در هر زمان با حقارت تمام و با استفاده از ابزارهای مختلف تیرهای حقد و کینه خود را نثار وجود نازنین پیامبر گرامی اسلام و اهل البیت شریفش میکنند تا بلکه آلامی باشد باشد بر درد جانکاهشان اما باید بدانند که نه تنها آنان را آرامشی نیست بلکه روز بروز  سیاهی و بطلانی عظیم آنان را در بر خواهد گرفت.

بسیجیان حوزه شهدای کارگری نفت ابادان هم پا و همکلام با مردم ایران اسلامی و آبادان ظهر روز جمعه و پس از اقامه نماز جمعه شهر قهرمان پرور آبادان با شرکت در تجمع اعتراضی  توهین به ساحت مقدس رسول گرامی اسلام را محکوم نموده و بار دیگر عهد و پیمان خود با خدا و رسولش را تجدید نموده و تنفرشان را از دشمنان اعلام کردند .

ظهور مصلح آخرین، حضرت بقیة الله الاعظم، ارواحناله الفداء، با حوادث طبیعی، رویدادهای اجتماعی و تحولات سیاسی بسیاری همراه است که همه، نشان از آماده شدن جهان برای ورود به عصری جدید و آغاز دورانی سرنوشت ساز از حیات کره خاک دارند.
از مجموع این حوادث، رویدادها و تحولات که پیش از ظهور و یا همزمان با آن واقع می شوند تعبیر به نشانه ها و یا علایم ظهور می شود.
البته این نکته را باید توجه داشت که همه این نشانه ها در یک زمان واقع نشده و از نظردوری ویا نزدیکی به وقت ظهور با یکدیگر تفاوت دارند.
از زمان پیامبر اکرم، صلی الله علیه و آله، که بشارت به ظهور مردی از آل محمد، علیهم السلام، در آخرالزمان داده شد، بیان نشانه های ظهور او نیز آغاز شد. امام علی، علیه السلام، بارها در خطبه ها و سخنان خود اصحاب را نسبت به رویدادهای عصر ظهور آگاهی می دادند و آن ها را متوجه این رویداد عظیم می ساختند. امامان بعدی نیز هر یک به نوبه خود مردم را نسبت به نشانه های ظهور هشدار می دادند.
اکنون ما مواجه با مجموعه ای قابل توجه از روایات و کلمات معصومین، علیهم السلام، هستیم که در هر یک از آنها به گوشه ای از رویداد عظیم ظهور مصلح آخرالزمان اشاره شده و اگر ما آنها را در کنار هم قرار دهیم، می توانیم به تصویری نسبتا واضح از وضعیت اجتماعی، سیاسی، نظامی و حتی طبیعی و جغرافیایی جهان در آستانه ظهور دست یابیم.
بدون شک مطالعه در روایات مربوط به نشانه های ظهور در عصر ما - که بیش از هر عصر دیگر التهاب جهانی برای ظهور احساس می شود - از ضرورتهای بی چون و چراست و بر شیعیان آل محمد،علیهم السلام، واجب است که با دقت تمام همه نشانه های ظهور را مورد توجه قرار دهند، و با تطبیق آنها با وضعیت کنونی جهان، رسالت خویش را بهتر بشناسند.

دسته بندی نشانه های ظهور

در کتب و منابع از حوادث و رویدادهای مختلفی به عنوان نشانه های ظهور یاد شده است تا جایی که برخی از صاحبنظران شمار این حوادث و رویدادها را تا بیش از شصت مورد رسانده اند. (1) با بررسی این نشانه ها به نظر می رسد که آن ها به دو اعتبار قابل دسته بندی هستند: (2).
1 - به اعتبار نوع حادثه و رویداد
2 - به اعتبار زمان وقوع حادثه و رویداد
در دیدگاه نخست ملاک دسته بندی این است که آیا آن حادثه و رویدادی که در روایت ذکر شده از جمله رویدادها و حوادث اجتماعی است یا در زمره وقایع و رخدادهای طبیعی؟
اما در دیدگاه دوم آن چه ملاک دسته بندی قرار گرفته این است که آیا حادثه و رویدادی که از آن به عنوان نشانه ظهور یاد شده در فاصله ای نزدیک به عصر ظهور امام عصر، علیه السلام، رخ می دهد، یا در فاصله ای دور از عصر ظهور؟
با تلفیق این دو دسته بندی می توان نشانه های ظهور را به چهاردسته کلی تقسیم کرد:

حوادث و رویدادهای اجتماعی که در فاصله ای نزدیک به عصر ظهور رخ می دهند

برای این گونه حوادث می توان به وقایعی مانند قیام وشورش سفیانی و کشته شدن نفس زکیه در مسجد الحرام اشاره کرد.
شیخ طوسی، در کتاب الغیبة از امام صادق، علیه السلام، چنین نقل می کند:
خمس قبل قیام القائم من العلامات: الصیحة و السفیانی، والخسف بالبیداء و خروج الیمانی و قتل نفس الزکیة. (3).
پنج رویداد پیش از به پا خاستن قائم از نشانه ها به شمار می رود: برخاستن ندایی از آسمان، خروج سفیانی، شکافته شدن زمین در منطقه «بیداء»، خروج مردی از یمن و کشته شدن نفس زکیه.
در مورد «خروج سفیانی» و «کشته شدن نفس زکیه» که در این روایت به عنوان نشانه ظهور ذکر شده باید گفت:
چنان که در روایات آمده است «سفیانی» مردی است از نسل ال ابی سفیان (4) که از شام و یا همان سوریه فعلی سر به شورش برداشته و مناطق زیادی را، تحت تسلط خود می گیرد، تا سرانجام در زمانی که به قصد تصرف مکه راهی این مکان می شود در منطقه ای بین مدینه و مکه آن به «بیداء» گفته می شود زمین شکافته شده و لشکریان او در دل زمین فرو می روند. (5).
مطابق روایتی که نعمانی در کتاب الغیبة از امام محمد باقر، علیه السلام نقل می کند، شورش و طغیان سفیانی و قیام حضرت مهدی، علیه السلام، در یک سال واقع می شود. (6).
اما در مورد «نفس زکیه» باید گفت که او، به تعبیر روایات، مردی از اولاد امام حسن، علیه السلام، است که درمسجد الحرام و در بین رکن و مقام ابراهیم کشته می شود. وقوع این رویداد از و نشانه های حتمی ظهور حجت بن الحسن، ارواحناله الفداء، به شمار می آید (7) و چنان که شیخ مفید در کتاب الارشاد، از امام محمد باقر، علیه السلام، نقل کرده است. میان کشته شدن این فرد و قیام قائم بیش از پانزده شب فاصله نمی شود. (8).
اما در مورد خروج «یمانی» نیز باید گفت که به نقل روایات، همزمان با قیام سفیانی در شام، مردی از یمن نیز حرکتی را آغاز می کند و مردم را به سوی حق و طریق مستقیم فرا می خواند و قیام او صحیح ترین قیامها و پرچمی که او بلند می کند هدایتبخش ترین پرچم ها خواهد بود. (9).

حوادث و رویدادهای اجتماعی که در فاصله ای دور از عصر ظهور رخ می دهند

دسته دوم از حوادث و رویدادهای اجتماعی، برخلاف دسته اول از نظر زمان به زمان قیام قائم نزدیک نبوده و به یک تعبیر بیش از آن چه علامت ظهور به حساب آیند، نشانی بر صدق گفتار پیامبر اکرم، صلی الله علیه وآله، امامان معصوم، علیهم السلام، در مورد ظهور قائم ال محمد، علیه السلام، هستند. به عبارت دیگر وقتی پیامبر اکرم و یا سایر پیشوایان دین یک رویداد اجتماعی را در فاصله چند صد سال از عصر خویش پیش بینی می کنند و ما به چشم خود وقوع این حوادث را مشاهده میکنیم، بیش از پیش در اعتقاد خود به ظور منجی عالم بشریت یقین پیدا کرده و به خود اجازه شک در سایر وقایعی که وقوع آنها درزمانی نزدیک به قیام قائم پیش بینی گردیده است؛ نمی دهیم، و بر ما مسلم می شود که کلام پیشوایان دین بی کم و کاست، تحقق خواهد یافت.
نعمانی در کتاب خود از امام محمد باقر، علیه السلام، نقل می کند که زوال دولت بنی امیه و استقرار دولت بنی عباس از وقایعی است که در قبل از ظهور قائم رخ میدهد. (10).
وقتی به این نکته توجه کنیم که امام محمد باقر، علیه السلام، هجده سال قبل از زوال دولت اموی و روی کار آمدن دولت عباسی وفات نموده اند؛ برای ما این موضوع روشن می شود که کلام ائمه بی هیچ تردیدی براساس ‍ علم الهی صادر شده است.
در روایتهایی که از پیامبر اکرم، صلی الله علیه وآله، و امامان معصوم، علیهم السلام، به ما رسیده وقوع حوادث و رویدادهای اجتماعی مختلفی در قبل از قیام مهدی، ارواحناله الفداء، پیش بینی گردیده که با بررسی اسناد و کتابهای تاریخی وقوع بسیاری از آن ها بر ما مسلم شده و به راحتی می توانیم واقع پیش بینی شده را با آن چه در خارج واقع شده و در کتابهای تاریخ نیز ثبت شده است تطبیق دهیم. (11).

حوادث و رویدادهای طبیعی که در فاصله ای نزدیک به عصر ظهور رخ می دهند

یکی از این حوادث که در فاصله کمی از قیام مهدی منتظر، علیه السلام، رخ می دهد، ندایی است که از آسمان برخاسته و نام حضرت قائم را به گوش تمام جهانیان می رساند، نعمانی، شیخ صدوق و شیخ طوسی در کتابهای خود روایات زیادی را در این مورد نقل کرده اند که ما به ذکر یکی از آنها بسنده می کنیم.
نعمانی به سند خود از امام محمد باقر، علیه السلام، چنین نقل می کند:
الصیحة لاتکون الا فی شهر رمضان، شهر الله، هی صیحة جبرئیل، علیه السلام، الی هذا الخلق، ثم قال: ینادی مناد من السماء باسم القائم، علیه السلام، فیسمع من بالمشرق و من بالمغرب. لایبقی راقد الا استیقظ و لاقائم الا قعد، و لا قاعد الا قام علی رجلیه فزعا من ذلک الصوت، فرحم الله من اعتبر بذلک الصوت فاجاب. (12).
آن ندای آسمانی برنخواهد خواست مگر در ماه رمضان که ماه خداست، آن ندا از جبرئیل است که خطاب به مردم سر داده می شود و نام قائم را در همه جا طنین انداز می سازد، تا آن جا که همه ساکنان زمین از شرق تا به غرب آن ندا را خواهند شنید. از وحشت شنیدن آن ندا هرکس درخواب فرو رفته بیدار شده و هرکس بر پا ایستاده، ناچار به نشستن می شود و هرکس بر زمین نشسته، بناگاه از جای بر می خیزد. پس رحمت الهی بر کسی باد که این ندا را بشنود و به آن پاسخ گوید.
از جمله وقایع طبیعی دیگری که در قبل از قیام منجی عالم بشریت رخ می دهد و در روایات ما به آن اشاره شده است، نوعی از ماه گرفتگی و خورشید گرفتگی است که درتمام طول کره زمین سابقه نداشته و باعث بر هم ریختن حساب تمام ستاره شناسان میشود. در این مورد نیز روایات متعددی ذکر شده است که تنها یکی از آنها را به نقل از نعمانی ذکر می کنیم:
او در کتاب خود از امام محمد باقر، علیه السلام، نقل می کند که حضرتش ‍ فرمودند:
آیتان تکونان قبل قیام القائم، علیه السلام، لم تکونا منذ هبط آدم الی الارض: تنکسف الشمس فی النصف من شهر رمضان، و القمر فی آخره... (13).
دو نشانه در قبل از ظهور قائم وجود دارد که از زمان هبوط آدم به زمین سابقه نداشته است، یکی گرفتن خورشید در نیمه ماه رمضان و دیگری گرفتن ماه در آخر این ماه است.
لازم به تذکر است که علت عجیب بودن این ماه گرفتگی و خورشیدگرفتگی این است که به حساب ستاره شناسان معمولا ماه گرفتگی درنیمه ماه و خورشید گرفتگی در اواخر ماه رخ می دهد و به همین دلیل هم در روایات آمده که به سبب وقوع این حادثه حساب ستاره شناسان به هم می ریزد. (14).

حوادث و رویدادهای طبیعی که در فاصله ای دور از عصر ظهور رخ می دهند

در روایات به نمونه های مختلفی از این گونه حوادث و رویدادهای طبیعی اشاره شده که برای نمونه می توان به طغیان رود فرات و جاری شدن آب در کوچه های کوفه، (15) هجوم ملخهایی به رنگ خون (16) و نزول بارانهای فراوان که قبل از آن سابقه نداشته (17) اشاره کرد.
گفتنی است که، به تصریح روایات، وقوع برخی از حوادث و رویدادهایی که به عنوان نشانه های ظهور ذکر شده اند، حتمی و مسلم و وقوع برخی دیگر مشروط و غیر قطعی است. اما، چنان که نعمانی نیز بدان تاکید می ورزد، وقوع حوادثی مانند خروج سفیانی و یمانی، شکافته شدن زمین در منطقه بیداء، کشته شدن نفس زکیه و برخاستن ندایی از آسمان از نشانه های قطعی و محتوم قیام قائم آل محمد، علیهم السلام، بوده و دلایل و مستندات آنها بسیار محکم و خدشه ناپذیر است. (18).

پی نوشتها:

(1). ر.ک: المفید، محمد بن محمد بن نعمان،، الارشاد، ص 361 - 356؛ امین، سید محسن، سیره معصومان، ترجمه علی حجتی کرمانی،، ج 6، ص 400 - 367.
(2). ر.ک: الصدر، السید محمد، تاریخ الغیبة الکبری، ص 442.
(3). الطوسی، ابوجعفر محمد بن الحسن، کتاب الغیبة، ص 267؛ النعمانی، محمد بن ابراهیم، کتاب الغیبة، ص 257.
(4). الطوسی، ابوجعفر محمد بن الحسن، همان، ص 270؛ الصدوق، محمد بن علی بن الحسین، کمال الدین و تمام النعمة، ج 2، ص 651.
(5). ر.ک: الصافی الگلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر فی الامام الثانی عشر، ص 454.
(6). النعمانی، محمد بن ابراهیم، همان، ص 267؛ الطوسی، ابوجعفر محمد بن الحسن، همان، ص 271.
(7). النعمانی، محمد بن ابراهیم، همان، ص 252.
(8). المفید، همان، ص 360؛ الصدوق، محمد بن علی بن الحسین، همان، ص 649.
(9). ر.ک: النعمانی، محمد بن ابراهیم، همان، ص 252؛ الطوسی، ابوجعفر محمد بن الحسن، همان، ص 271.
(10). النعمانی، محمد بن ابراهیم، همان، ص 262.
(11). برای مطالعه بیشتر در این زمینه ر.ک: الصدر. السید محمد، همان، ص 448 - 477.
(12). النعمانی، محمد بن ابراهیم، همان، ص 245؛ الطوسی، ابوجعفر محمد بن الحسن، همان، ص 274؛ الصدوق، محمد بن علی بن الحسن، همان،ج 2، ص 650.
(13). النعمانی، محمد بن ابراهیم، همان، ص 271؛ الطوسی، ابوجعفر محمد بن الحسن، همان، ص 270؛ الصدوق، محمد بن علی بن الحسین، همان، ج 2، ص 655.
(14). الصدوق، محمد بن علی بن الحسین، همان، ج 2، ص 655.
(15). الطبرسی، ابوعلی الفضل بن الحسن، اعلام الوری باعلام الهدی، ص 429.
(16). همان، ص 427.
(17). الیزدی الحائری، علی، الزام الناصب فی اثبات الحجة الغائب، ج 2، ص 159؛ الشیخ المفید، همان، ص 359.
(18). النعمانی، محمد بن ابراهیم، همان، ص 282.

منبع: شناخت زندگی بخش (گفتارهایی در شناخت آخرین حجت حق)